اگر ان یار تبریزی به دست ارد دل مارا
به ناز چشم او بخشم دلی از عشق دریارا
سمرقندو بخارارا, سرو دست و تن و پارا
نباشد انقدر قیمت که بخشم ترک رعنارا
وروح و جان و معنارا ندارم زان خود زان دم
که افتادم به زلفین پر از پیچ و چو یلدارا
تو را دل بخشم ای جانا کز ای خوشتر چه من دارم
قبول افتد مگر ایدل به شان ترک بیتا را
ندارد این دل تنها به انی تاب هجرانش
ندارد بی فروغ او دلم امید فردا را
چو نقشی در خیال خود کشید ایزد به زیبایی
تو گویی قصد ان دارد کشد ان چشم شهلارا
به یغما می برداز من دلم ان یار تبریزی
به ناز چشم و ابرویش ندانم این معمارا
نشاید وصف ان گفتن و یا دست از غمش شستن
که خار اندازد ان ابرو به قوسی تاق کسرا را
دلم در هجر ان جانان چو مرغی در تب و تاب است
مگر در سینه جای دل نشانده سنگ خارارا!
گرآن لیلای یکتارا به وصل خویشتن سازم
به گم نامی دهم نامش من ان مجنون صحرا را
من از سودای عشق تو غمی چون شهد اکندم
تو را سوگند با اغیار مکن این گونه سودارا
گلستانی است تبریزو چو بلبل شهر یارش بود
مزن حرفی دگر از دل نباشد حد تو خارا
توگویی قصد جان دارد به هر مژگان تکا نیدن
چه گویم شرح حال دل ,نمی داند مدارا را
نوشته شده در ساعت توسط اسد سلیمانی |